LEON STANISŁAW PINECKI

Urodził się 6 kwietnia 1892 roku w Stołuniu koło Międzyrzecza, zmarł 26 lipca 1949 roku w Sulęcinie. Zapaśnik, siłacz, “król podwójnego nelsona”, zwany: „olbrzymem wielkopolskim”, “człowiekiem - gorylem”, “mastodontem polskim”, “wieżą polską”, jak pisała o nim współczesna mu prasa. Obok Zbyszka Cyganiewicza i Teodora Sztekkera jeden z najsłynniejszych zapaśników polskich okresu międzywojennego. Występował podczas licznych turniejów zapaśniczych w Polsce (Warszawa, Poznań, Katowice, Częstochowa, Bydgoszcz itd.) oraz za granicą (Praga, Berlin, Monachium, Królewiec, Budapeszt i inne), w USA (od końca 1931 r.) i w Ameryce Południowej.

Obdarzony był niezwykłymi warunkami fizycznymi: wzrost 203 cm, waga od 128 do 143 kg, rozstaw rąk 248,8 cm. Zdobył pięciokrotnie tytuł mistrza Europy i trzykrotnie tytuł mistrza świata w zapasach. Walczył głównie w stylu francuskim, ale także w wolnoamerykańskim. Jego rodzice pochodzili z północno - zachodniej Wielkopolski, z powiatu międzyrzeckiego w dawnym województwie poznańskim. Ojciec był murarzem wiejskim w Stołuniu pod Pszczewem. Tam też Leon spędził dzieciństwo i lata młodzieńcze. W latach 1914 - 1918 brał udział w wojnie światowej jako żołnierz niemiecki, walczył pod Verdun, był kilkakrotnie ranny. Zapewne na froncie zwrócił na siebie uwagę swymi warunkami fizycznymi. Po wojnie zaczął uprawiać zapasy w Berliner Athleten – Klub. Debiutował w 1919 roku.

W 1920 roku rozpoczął w Hamburgu karierę zawodowca. Do czasu objęcia władzy przez Hitlera, do 1933 roku, występował w barwach Rzeczpospolitej Polskiej, państwa, którego nie był obywatelem i w którym nie mieszkał na stałe.

Brał udział w licznych turniejach zapaśniczych zawodowców: Katowice 1925 r. i 1926 r., Gdańsk 1926 r. - II miejsce, Warszawa 1927 r. - II miejsce, w Mistrzostwach Europy i Międzynarodowej Olimpiadzie Zawodowych Atletów w Berlinie 1927 r. i 1928 r. - IV miejsce, w Mistrzostwach Państw Słowiańskich w Pradze 1931 r. - I miejsce, w Turnieju Zapaśniczym z międzynarodową obsadą w Bydgoszczy w 1931 r. - II - III miejsce eqsequo z Teodorem Sztekkerem, mistrzem świata, którego pokonał po wyczerpującym uścisku w podwójnym nelsonie. W 1931 r. zdobył (po raz drugi) złoty pas miasta Berlina.

Występowanie Pineckiego w barwach Rzeczpospolitej Polskiej zostało przerwane dojściem do władzy Hitlera. Władze hitlerowskie zmuszały do występowania w barwach Trzeciej Rzeszy nie tylko obywateli niemieckich, ale także czasowych imigrantów zarobkowych. Tym bardziej dotyczyło to Pineckiego - obywatela Rzeszy, pochodzącego z części Wielkopolski, która nie powróciła do Polski po traktacie wersalskim.

W roku 1930 Leon Pinecki kupił w Łagowie Lubuskim, malowniczo położonym miasteczku pojoannickim, hotel z restauracją i prowadził ten interes do końca wojny. Rok 1933 otworzył w życiu Pineckiego okres brutalnych szykan hitlerowskich: rewizje, zagrożenie odebrania koncesji na prowadzenie hotelu i restauracji. Ciągle był śledzony i zatrzymywany przez policję. Przetrzymywany był w areszcie policyjnym w Świebodzinie oraz w Sulęcinie. Gdy wybuchła wojna z Polską dużo przeszedł: nie wolno mu było opuścić Łagowa, ze wszystkich stron był obserwowany i prześladowany. Podejrzewano go o szpiegostwo, ale niczego mu nie udowodniono. Podczas wojny był kilkakrotnie więziony. Cały czas pozostawał pod nadzorem policyjnym. W czasie wojny wywieziono go do obozu karnego w Poczdamie.

W 1940 chciano wysłać Pineckiego do Polski jako policjanta, lecz odmówił. Obiecywano mu dobrą posadę, ale nie przystał na to. Wtedy wcielono go jako żołnierza do kampanii roboczej. Pracował przymusowo w gospodarstwie rolnym, następnie w fabryce. W Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie w roku 1946 Leon Pinecki złożył podanie o przyznanie obywatelstwa polskiego i zezwolenie na wyjazd do Polski.

Latem 1947 roku Leon Pinecki wrócił do Łagowa, gdzie nadal był szykanowany, tym razem przez powiatowy Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Sulęcinie. Nie otrzymał zezwolenia na prowadzenie hotelu i restauracji w Łagowie. Występował jednak na ringach w ekipie zapaśników zorganizowanej przez Artura Czajczyńskiego z Poznania; objeżdżał miasta Wielkopolski. Występował także w Krakowie.

W roku 1948 przeniósł się do Sulęcina i w kamienicy przy rynku pod numerem 14 wspólnie z poślubioną w 1948 roku warszawianką Heleną Piotrowską prowadził niewielką restaurację. Leon Stanisław Pinecki w dniu 26 lipca 1949 roku umarł na atak serca. Został pochowany na cmentarzu w Łagowie.

Opracowano na podstawie informacji

ze strony www.sulecin.pl.

<< Powrót